De
reis naar Nepal was bijzonder mooi, inspirerend, ontroerend en nog
veel meer. Een land met veel uitersten zoals armoede en rijkdom. De
eerste twee weken zijn we in Kathmandu geweest en hebben we de
Sunrise kids en kinderen uit andere weeshuizen ontmoet en in ons hart gesloten. De weken liepen op zijn
Nepalees, dat betekent soms veel geduld, wachten en verrassende
bijkomstigheden, maar het komt altijd goed. De mensen gastvrij en
vriendelijk. 
Via de VSN (Volunteer Society Nepal) werden we in contact gebracht met andere vrijwilligers en meerdere weeshuizen. Het aantal kinderen in deze tehuizen wordt bewust klein gehouden om een familiesfeer te creëren. Goed om de verschillen te zien. In Sunrise zitten meer jongere kinderen, in hun gedrag merk je dat deze kinderen duidelijk het een en ander voor de kiezen hebben gehad en dat het nog vers is. Alle kinderen zijn nieuwsgierig, leergierig en gaan graag naar school.
In
de tweede week kwamen we de kinderen ook op school tegen. Zowel Ferry
als ik hebben les gegeven op hun school. De school, met invloed
vanuit de VSN, is heel blij met buitenlanders die les willen geven.
Nepal kent geen goede opleidingen voor docenten, iedereen kan docent
worden. Ze willen graag leren van hoe wij dat doen. Ook vrijwilligers
die de leerkrachten kunnen onderwijzen worden gretig ontvangen. In de
Nepalese methode zit weinig interactie, stof wordt opgelepeld zonder
te begrijpen.
In
overleg hebben we steeds een klas in drieën gedeeld, zodat we in
kleine klassen werkten. Ferry ging aan de slag met Engelse
conversatie en besprak de verschillen tussen Nepal en Nederland.
Kornél, een vrijwilliger uit Hongarije, deed dat via een liedje van
John Lennon 'Imagine' (die zij overigens niet kenden). Ik ben met de
kinderen gaan tekenen gericht op expressie. Dit was voor hun geheel
nieuw en is met veel enthousiaste ontvangen. De kinderen die het
minder goed deden tijdens de conversatie en zelfs verveeld leken,
deden het hier heel goed! Omdat er zoveel vraag naar was heb ik ook
een aantal docenten lesgegeven en tot slot een groep vrijwilligers.
Sandra, een vrijwilliger uit Nederland, heeft na ons vertrek mijn 'art classes'
overgenomen en hopelijk kan zij het ook weer doorgeven. 
Ook met de Sunrise kids heb ik buiten schooltijd veel getekend en geschilderd. Wat mij opviel was dat ze weinig sturing kennen, ze lijken gewend te zijn het allemaal zelf te regelen en doen, hoe klein ze ook zijn. Zo was er in eerste instantie weinig concentratie om te tekenen. Na een paar lijnen wilde ze een nieuw blaadje, de potloden vlogen alle kanten op. Ze gaven elkaar weinig ruimte, de een ging op de ander zijn tekening zitten of kraste erover heen. Na het tekenen werd er niet meer omgekeken naar de tekeningen en werden het soms vliegtuigen. Tot verdriet van enkele kinderen die er wel waarde aan leken te hechten.
Ik heb geprobeerd hier sturing in te geven,
zo konden ze pas om een nieuw blaadje vragen wanneer de tekening echt
af was. De kinderen waren nu langer met hun tekening bezig.
Soms maakte ik wel eens een fout door te zeggen dat het niet af was,
een zwart wit tekening die niet was ingekleurd (staat vaak letterlijk
symbool voor 'kleur geven aan....' ). De jongen kraste dan boos met
één kleur wat in en kwam dan bij mij terug. Ik: 'Hmmm, you don't
like to give it colours, it really was already finished', Hij:
'Yes!!' Dezelfde jongen heeft later met veel enthousiasme geholpen
aan een gezamenlijke schildering in kleur!
De tekeningen heb ik
verzameld en met hen op de muur geplakt, de kinderen konden nu met
trots kijken wat ze hadden gemaakt.
Alle foto's zijn met toestemming
genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten